Oμιλία στη Δοξολογία για την 28η Οκτωβρίου 1940 (Ντύσσελντορφ, 30.10.2005)
Εντιμότατη κ. Γενική Πρόξενος
Αξιότιμοι κ.κ. Συντονιστές
Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι Διευθυντές των Σχολείων,
Εκπαιδευτικοί και Πρόεδροι των ομογενειακων Οργανώσεων
Αγαπητά μας παιδιά
Αγαπητοί μου Έλληνες αδελφοί
Συναγμένοι στην Ευχαριστία της Εκκλησίας, με στιβαρά κρατημένα από τα παιδιά μας τα παραδοσιακά μας σύμβολα του σταυρού και της σημαίας, ανοίγουμε και πάλι μαζί το ιερό βιβλίο της ιστορίας μας, για να διαβάσουμε ηρωισμούς και κατορθώματα, για να αποτίσουμε τιμή και σεβασμό, για να αντλήσουμε περηφάνεια και δύναμη, για να δείξουμε και να επαναλάβουμε δρόμους και θυσίες.
Απροσδόκητο το ΟΧΙ για την Ιταλία του Μουσολίνι στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Ένας μικρός και ανίσχυρος λαός, πώς είναι δυνατόν να τολμά να αντισταθεί στον πανίσχυρο επίδοξο κατακτητή;
Απροσδόκητο το ΟΧΙ και για τους ευρωπαίους ηγέτες, που είχαν ήδη παραδοθεί σχεδόν αμαχητί στη Γερμανία. Αλλά και ταυτόχρονα μια ελπίδα, αφού φάνηκε πως ο φασισμός δεν ήταν πάντως ανίκητος, όπως είχαν βιαστεί να πιστέψουν. Ήταν θέμα χρόνου και θέμα ανασύνταξης των συμμαχικών δυνάμεων και οργάνωσης της συμμαχικής άμυνας.
Ήταν ήδη γνωστά στους χριστιανικούς λαούς της Ευρώπης το αγιογραφικό παράδειγμα της νίκης του μικροσκοπικού Δαβίδ κατά του γίγαντα Γολιάθ και το άλλο της εκκλησιαστικής ιστορίας με τη νίκη του νεαρού και άπειρου Νέστορα κατά του ανίκητου και φοβερού Λυαίου. Και στα δυο είχαμε την αναμέτρηση του μικρού με το μεγάλο, του ανίσχυρου με τον ισχυρό, της αδυναμίας με τη δύναμη. Επίσης όμως και την αναμέτρηση του δικαίου με το άδικο, της αυτογνωσίας με την έπαρση, της αρετής με την αναίδεια, της σεμνότητας με τη βαρβαρότητα, της σωφροσύνης με την αλαζονεία.
Οι υπερφίαλοι δικτάτορες της Γερμανίας και της Ιταλίας Χίτλερ και Μουσολίνι τα γνώριζαν επίσης αλλά τα λησμόνησαν ή τα αψήφισαν, όπως λησμόνησαν πως «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται» και πως «το άδικον ουκ ευλογείται».
Κι οι δυο επίσης λησμόνησαν όσα ώφειλαν στην Ελλάδα και τον πολιτισμό της καθώς και τον θαυμασμό των ποιητών και φιλοσόφων των χωρών τους προς τη χώρα του Ομήρου και του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Έτσι δικαίωσαν τον άλλο αγιογραφικό λόγο, ότι: «μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απολέσαι» και αποδείχτηκαν μωροί και τυφλοί και κληρονόμησαν στις χώρες τους βαθειά και ανεξίτηλη ντροπή και στην ανθρωπότητα παραδείγματα προς αποφυγήν.
ΟΧΙ! Δεν είναι οπωσδήποτε σωστό το μεγάλο και το ισχυρό. Και δεν οφείλουν υποταγή οι λαοί και τα άτομα σε κάθε ισχυρό και σε κάθε αυτοαποκαλούμενο μεγάλο. Η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μπορεί να μετριέται με τον αριθμό και τη δύναμη των όπλων και των οπλικών συστημάτων που διαθέτουν. Η πολυπόθητη ειρήνη και πρόοδος των λαών δεν μπορεί να επιδιώκεται με καταστροφικούς πολέμους και αφανισμούς λαών ή γενεών, με εκβιασμούς και καταπιέσεις των μικρών από τους μεγάλους. Έχει έμφυτα μέσα της η ανθρώπινη ψυχή τα μεγάλα δώρα του Θεού, τα ιδανικά της αγάπης, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και την υψηλή και μοναδική απστολή να αρνηθεί τη δαιμονική δύναμη και να μοιάσει του Δημιουργού της. Και είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο το γεγονός, ότι όλοι οι όντως πολιτισμένοι λαοί της γης έχουν να επιδείξουν συνεχείς και μέχρις εσχάτων αγώνες κατά των κατακτητών, κατά των δικτατόρων, κατά των αδίκων κυβερνητών, κατά των καταπατητών των πανανθρώπινων αξιών και ιδανικών, κατά των εκμεταλλευτών του ανθρώπινου μόχθου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Γνωρίζει αλάνθαστα κάθε άνθρωπος, πως οι μεγάλοι και οι ισχυροί γίνονται εύκολα παράφρονες και δυνάστες, αφού η ανθρώπινη ιστορία μέχρι και τις μέρες μας ειναι γεμάτη από κραυγαλέα και τραγικά παραδείγματα.
Αλήθεια! Ποιος δε γνωρίζει σήμερα τη βάναυση καταπάτηση των δικαίων των μικρών λαών του κόσμου και του δικού μας, από τους πολιτικά και οικονομικά και στρατιωτικά μεγάλους των ημερών μας ή από τους μικρούς που δέχονται να τους εξοπλίζουν και να τους χρησιμοποιούν κατά βούληση οι μεγάλοι;
Και ειδικά εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί, που γνωρίζουμε και φυλάσσουμε και επαληθεύουμε το Ευαγγέλιο στη ζωή και στην ιστορία μας, γνωρίζουμε πολύ καλά και δε λησμονούμε ποτέ τη συμβουλή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πως: «οι δοκούντες άρχειν των εθνών, κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών».
Είναι τραγική ειρωνεία και μας πονεί ιδιαίτερα αλλά είναι δυστυχώς αλήθεια που πρέπει να τη γνωρίζουμε και να μη την λησμονούμε. Οι πιο μεγάλοι φίλοι και σύμμαχοί μας του 40, που πολέμησαν τον φασισμό στην τότε μορφή του και που καρπώθηκαν τις ευεργετικές συνέπειες του ελληνικού ΟΧΙ, είναι σήμερα οι σχυροί της γης και κάνουν ακριβώς τα ίδια, αν μη και χειρότερα, μαζί με τους τότε αντιπάλους, αφού τα επενδύουν με τον χρυσό μανδύα των κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και τα προσφέρουν με το γλυκύτατο δέλεαρ της μάχης κατά της τρομοκρατίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…
Τιμούμε τους γονείς και τους παππούδες μας που είπαν το ΟΧΙ του 40 και έστησαν την ηρωική αντίσταση, σκληρή και ανελέητη, μέχρι να παραδοθεί και να ξεψυχήσει το τέρας του τότε δαιμονικού άξονα.
Πιστεύουμε στους διεθνείς Οργανισμούς ειρήνης και στις συμμαχίες και συνεργασίες κρατών που προέκυψαν από τη λαίλαπα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Και η εθνική μας μεγαλοσύνη μας επιβάλλει να συγχωρούμε και να συνεργαζόμαστε χωρίς φανατισμούς και προκαταλήψεις και απωθημένα
με τους χθεσινούς εχθρούς μας, στων οποίων τη χώρα άλλωστε βρσκόμαστε και εργαζόμαστε. Έχουμε όμως και το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να βροντοφωνάζουμε και να συνεχίζουμε το πολυτίμητο ΟΧΙ του λαού μας ενάντια σε κάθε σημερινό πολεμοκάπηλο που μας παρασύρει και μας εκβιάζει να συμπράττουμε στις ίδιες με το 40 ωμότητες και γενοκτονίες, στις ίδιες καταστρατηγήσεις των δικαίων και των ιδανικών που συνιστούν και αναδεικνύουν τον άνθρωπο.
Οι τότε επώνυμοι και γνωστοί εχθροί του Θεού και του ανθρώπου νικήθηκαν από τις εκατόμβες των ανθρωπίνων θυσιών και πνίγηκαν στο τίμιο αίμα των ενδόξων αγώνων και των αναρίθμητων θυσιών. Ποιος, όμως, και πως θα αντιμετωπίσει την πολύπλευρη απρόσωπη σημερινή φασιστική βία, που βαπτίζεται κυνικά εκδημοκρατισμός και διακρατική βοήθεια και ευτελίζει τον άνθρωπο σε άβουλο ψηφοφόρο και χειροκροτητή άνομων διαδικασιών και ενεργειών σε βάρος άλλων λαών και συνανθρώπων;
Ποιος και πως θα αντισταθεί κατά του απάνθρωπου και θηριώδους ευδαιμονισμού, που διασύρει ασύστολα τις ποθειτές πανανθρώπινες αξίες,
της Κοινωνίας, της Πατρίδας, της Συναδέλφωσης και της Θρησκείας, προβάλλοντας αδιάντροπα ως ιδανικά τα χυδαία και κατώτερα ένστικτα που αφυπνίζονται και αναπηδούν ακόρεστα από το διεστραμμένο υποσυνείδητο των κάθε λογής πληρωμένων ηγετών και κυβερνητών των υπνωτισμένων λαών;
Όλοι μπορούμε κάπου να συμφωνήσουμε πως το ευρωπαϊκό όραμα μπορεί να έχει προτεραιότητα σε σχέση με το κάθε εθνικό. Και δεν έχουμε καμμιά δυσκολία να καταλάβουμε τα θετικά της παγκοσμιοποίησης που προβάλλεται μάλιστα σήμερα από πολλούς και ως ιστορική αναγκαιότητα. Δεν πρέπει, όμως, και να αντισταθούμε μαρτυρικά και μέχρι θανάτου ενάντια στην ασυδοσία και την ανεξέλεγκτη δράση των απρόσωπων συμφερόντων των ολίγων αλλά μεγάλων ισχυρών, που μεταφράζεται σε ανεργία και φτώχεια και απαιδευσία και ασθένεια και περιθωριοιποίηση δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας, που βρέθηκαν και παραμένουν χωρίς ελπίδα στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των αντιφρονούντων;
Κι αν έσπειραν φόβο και θάνατο οι δικτάτορες του 40-45, δεν πρέπει να υπάρξουν σήμερα γεννήτορες της ζωής και της ελπίδας και υπερασπιστές αξιών και ιδανικών;
Εμείς το ξέρουμε καλά οι Έλληνες, πως οι άνθρωποι και οι λαοί καταξιώνονται με πίστη και θυσία σε όσα και για όσα προέρχονται από τον Θεό και δε δυσκολεύονται να συμφωνήσουν μαζί μας όλα, μα όλα, τα λογικά πλάσματα του κόσμου. Είναι εκείνα για τα οποία μας θαύμασαν και μας επαίνεσαν το 40 όχι μόνον οι φίλοι και οι σύμμαχοι αλλά και οι εχθροί. Η αληθής φιλοπατρία, η φιλόξενη φιλανθρωπία και η φιλάνθρωπη εθελοθυσία, η επική ανδρεία και η πανθαύμαστη γενναιότητα στην υπεράσπιση οσίων και ιερών, το εύψυχον και το ελεύθερον, το ευ κα το άριστον, το φιλογενές και το φιλόθεον.
Μακάρι να τα κρατούμε και να τα υπερασπιζόμαστε, εμείς οι φυσικοί σημερινοί απόγονοι των δημιουργών και των υπερασπιστών τους.
Έτσι θα τους τιμούμε, όπως τους αξίζει και θα χαίρονται να βλέπουν πως το τίμιο αίμα τους ποτίζει και ζωογονεί ελπιδοφόρα τη νέα πατρίδα μας την ενωμένη Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940
Ζήτω η Ελλάδα και η Ευρώπη
Ζήτω ο Ελληνισμός της Γερμανίας