Εικόνες

Οι εικόνες του τέμπλου

Οι Εικόνες είχαν και έχουν πάντοτε κυρίαρχη θέση στην ορθόδοξη Λατρεία. Τόσο ως φορητές μικρές ή μεγάλες στους Ναούς και τα σπίτια μας όσο και ως αποτυπώσεις στους τοίχους των αγιογραφημένων Ναών απολαμβάνουν πάντοτε τό σεβασμό, την τιμή, τους ασπασμούς, τις μετάνοιες, τις προσευχές και τα δάκρυα των ευσεβών πιστών και ανάγουν την αρχή τους στον Ιερό Ευαγγελιστή Λουκά, σύμφωνα με την Παράδοση της Εκκλησίας.

Στον όγδοο και τον έννατο μ.Χ. αιώνα ανακινήθηκαν σκληροί αγώνες κατά των Εικόνων που έληξαν το 843 μ.Χ. μέ την επαναφορά και την αναστήλωσή τους στους Ιερούς Ναούς. Μεγάλοι Εκκλησιαστικοί Πατέρες και η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος υπερασπίστηκαν και κατέγραψαν την ακραιφνή της Εκκλησίας πίστη και Παράδοση και μας κληροδότησαν τη γιορτή των Εικόνων στην Κυριακή της Ορθοδοξίας, την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής.

Και στο Ντύσσελντορφ και παντού όπου ζουν ορθόδοξοι χριστιανοί, φέρνουν εκείνη την ημέρα τις Εικόνες του σπιτιού τους στην Εκκλησία και τις κρατούν πανηγυρικά στην Ιερή Λιτανεία που γίνεται μετά τη Θεία Λειτουργία.

Πολλές Ιερές Εικόνες της Παναγίας, των Αγγέλων και διαφόρων Αγίων είναι θαυματουργές με αποτέλεσμα να επισύρουν την ιδιαίτερη ευλάβεια των πιστών και τις βλάσφημες σκέψεις και αντιρρήσεις των μόνιμα δύσπιστων.

Γνωστό από παλιά το πρόβλημα, όμως, ας καταλάβουν κάποτε οι σύγχρονοι αρνητές και εικονομάχοι πως οι εικόνες δεν έγιναν γιαυτούς αλλά από τους πιστούς και για τους πιστούς και πάντοτε με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.

Όποιος βάνει αφετηρία και κριτήριο της πίστεως το μυαλό και τον εαυτό του κλείνει τήν πόρτα στη Χάρη του Θεού και μένει αφώτιστος και δαιμονισμένος και δυστυχής και δεν αρνείται μόνο τις Εικόνες αλλά και την Αγία Γραφή και τον Χριστό και την Ιερή Παράδοση και τους Αγίους και την Εκκλησία. Για τον πιστό η Χάρη του Θεού δε γνωρίζει όρια και εμπόδια. Και η ύλη μπορεί να εξαγιάζεται και να θαυματουργεί και οι νόμοι της φύσεως μπορούν προς καιρόν να παρακάμπτονται. «Όπου γαρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις, ως γέγραπται».