Του π. Ιωάννου Ψαράκη (Ντύσσελντορφ, 31.10.2004) (Πανηγυρικός στη Δοξολογία για την 28η Οκτωβρίου 1940)

Εντιμότατε κ. Γεν. Πρόξενε.
Αξιότιμοι κ.κ. Προϊστάμενοι και Διευθυντές Υπηρεσιών, Σχολείων και Οργανισμών.
Αξιότιμοι κ. και κ. Εκπαιδευτικοί και λοιποί επιστήμονες της περιοχής.
Αξιότιμοι κ. και κ. πρόεδροι των ομογενειακών Οργανώσεων
Αγαπητοί μου Έλληνες αδελφοί.

Συγκεντρωμένοι αδελφικά μέσα στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία μας, συγκινημένοι και υπερήφανοι, τιμούμε την 28η Οκτωβρίου του 1940 και αποτίουμε σεβασμό και τιμή στους δημιουργούς της, τους ήρωες προγόνους μας-Παππούδες, Γιαγιάδες, Πατέρες και Μητέρες μας.

Όλοι οι λαοί έχουν την Ιστορία τους και χαιρόμαστε μαζί τους όταν γιορτάζουν και τιμούν τους ξεχωριστούς σταθμούς της. Καθώς μάλιστα δημιουργείται σήμερα η Ενωμένη Ευρώπη, θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά να γιορτάζουμε μαζί και με τα άλλα κράτη που την αποτελούν, νέες ημερομηνίες-σταθμούς στην ενωτική και ειρηνική και δημιουργική πορεία της. Όλα τα μέχρι σήμερα πολιτικά και κοινωνικά βήματα και επιτεύγματά της, έχουν ασφαλώς την αξία τους. Όμως η ψυχή των χριστιανικών λαών της δεν είδε ακόμη στον ορίζοντα να επαληθεύονται τα οράματα και να υπηρετούνται τα ιδεώδη που θα ταίριαζαν στην πολύπαθη, στην πάντοτε γόνιμη και πολύφερνη και πολλά υποσχόμενη γεννήτρα τους, Ευρώπη. Δεν είδε ακόμη, εγγυημένη ανεξαρτησία των κρατών σε πνεύμα ενότητας και συνεργασίας. Δεν είδε, ακίνδυνη και αληθινή ελευθερία, σε πνεύμα αμοιβαίου σεβασμού. Δεν είδε, ορατή και εφαρμοσένη Δημοκρατία σε πνεύμα κοινωνικής δικαιοσύνης και υλικοπνευματικής προόδου. Γιατί… Πνευματική και υλική ανάπτυξη με ειρήνη και παιδεία και αρετή θα ταίριαζε στους λαούς της Ευρώπης, όπως τη φαντάστηκε ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του και ο Άγιος Αυγουστίνος στην «Πολιτεία του Θεού». Αυτά εδημιούργησαν την Αναγέννηση, αυτά υποσχέθηκε η Γαλλική επανάσταση, αυτά εδίδαξε ο Διαφωτισμός και αυτά αναζητούν οι λαοί του κόσμου και το ίδιο οι λαοί της Ευρώπης. Κάποτε πρέπει επί τέλους, να πάψουν να μας βασανίζουν τα ακόμη ανίκητα και απειλητικά τέρατα του Μεσαίωνα, του Α΄ κα Β΄ παγκόσμιου πολέμου και του έκδηλου και άκρατου σημερινού υλισμού, που δυστυχώς είναι παιδιά της Ευρώπης.
Οι πρόγονοί μας το 40 δεν πολέμησαν τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Τον κτηνώδη φασισμό και την απάνθρωπη δικτατορία, που επιχειρούσαν να επιβάλουν στην Ευρώπη, πολέμησαν. Το δικαίωμα της ελευθερίας υπερασπίστηκαν. Την αξία του κάθε ανθρώπου και του κάθε λαού αγωνίστηκαν να αναδείξουν. Την αλαζονεία και την έπαρση εξευτέλισαν. Την εωσφορική φιλοσοφία της δύναμης και του Εγώ αρνήθηκαν και καταντρόπιασαν. Την υπερφίαλη βεβαιότητα της υπεροπλίας και των ριθμών αμφισβήτησαν. Την πατρογονική ευχή και κληρονομιά για το «εύψυχον και ελεύθερον» εδικαίωσαν. Τη σημαία των Οσίων και των Ιερών της πατρίδας, δηλ. του Θεού και του ανθρώπου, ανύψωσαν πάνω στον σταυρό της θυσίας πού τους έστησε η βαρβαρότητα. άνδρες καί γυναίκες, γέροντες και παιδιά, στρατός και άοπλοι, Έλληνες και σύμμαχοι, περιφρόνησαν τη λογική του δυτικοευρωπαϊκού ορθολογισμού και έδωκαν παράτολμα το αίμα τους για να ποτιστεί το δέντρο της ελευθερίας και να λάμψει ο κοσμαγάπητος ήλιος της δικαιοσύνης.
Γιαυτό και τα βουνά και τα λαγκάδια μας, οι κάμποι κι οι θάλασσές μας, από την Πίνδο και το Ρούπελ μέχρι τα Καλάβρυτα και την Κρήτη στέκονται αγιασμένα και περήφανα και βεβαιώνουν με σταυρούς και μνήματα και κόκκαλα, πως οι λαοί δε γεννήθηκαν για να ζουν μέσα στους κεραυνούς και τις μπόρες της αφροσύνης των επίδοξων «Υπερανθρώπων» αλλά στον παράδεισο του κόσμου, που καλείται να ετοιμάζει και να φυλάσσει ως κόρη οφθαλμού ο ανώτερος και ευγενής και πολιτισμένος και γενναίος και ενάρετος άνθρωπος του Θεού της Αγάπης.

Χαρήκαμε και ευλογήσαμε μαζί και με τους άλλους λαούς τη δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών μετά τον πρώτο και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κι ας μην εκπληρώθηκαν οι δίκαιες εθνικές μας προσδοκίες και οι μεγαλόστομες υποσχέσεις των κατά καιρούς συμμάχων μας. Κι είμαστε και πάλι δυναμικά παρόντες στην οικοδομή μιας ελεύθερης και πολιτισμένης Ευρώπης. Γνωρίζουν πολύ καλά οι Ευρωπαίοι κυβερνήτες πως Ευρώπη δεν υπήρξε και δε μπορεί να υπάρξει χωρίς την Ελλάδα. Και τούτο γιατί η Ευρώπη έφαγε μεν τους καρπούς του ελληνικού πνεύματος και γνωρίζει και επιζητεί τη νοστιμιά και την αξία τους, γιαυτό και εθαύμασε πάντοτε την Ελλάδα. Γνωρίζει όμως επίσης πως οι ρίζες και οι χυμοί αυτού του πνεύματος είναι της Ελλάδας καΙ Αναζητά εκεί και το όνομά της και το νόμισμά της και την ταυτότητά της. Αυτή είναι η μοίρα μας. Να δείχνουμε το δρόμο που ταιριάζει στον άνθρωπο και να σώζουμε την τιμή της Ευρώπης. Αυτό έκαμαν οι πρόγονοίμας το 40 κι αυτό γιορτάζουμε σήμερα.

Αυτά μας όμως τα τρόπαια, μας δίνουν το δικαίωμα και μας υποχρεώνουν να αμφιβάλουμε και να αγωνιούμε και να φοβόμαστε μήπως και σήμερα μας περιμένουν νέες τερατογενέσεις και συμφορές, με αίτιο και πάλι την κοινή σήμερα πατρίδα μας, την Ευρώπη. Μικρά παιδιά εμείς το 40-44 εκλαίγαμε τους γονείς και τους παππούδες μας, που σκοτώνονταν στον πόλεμο και στην αντίσταση αλλά νοιώθαμε και ανείπωτη περηφάνεια, όταν μας εξηγούσαν οι δάσκαλοι και οι μεγαλύτεροι το πανανθρώπινο νόημα της θυσίας των. Ποια όμως συνείδηση και ποια περηφάνεια θα προκύψει σήμερα για μας και τούς επιγενομένους από τη συμμετοχή των παιδιών μας στους βρώμικους πολέμους των ανελέητων ανταγωνισμών και των ανήθικων σκοπιμοτήτων των ισχυρών, που άκριτα ακολουθεί και η Ευρώπη μας; Ποιά ιδανικά θα προκύψουν για να θρέψουν την Ενωμένη Ευρώπη, όταν καταρρακώνονται ασύστολα οι υγιείς θεσμοί της και επιβάλλεται κοινοβουλευτικά η δύναμη και το συμφέρον των ολίγων; Ποιοί δάσκαλοι και ποιά παιδεία θα αποδεχθούν και θα δικαιολογήσουν την κοινωνική ανισότητα, την απαράδεκτη ανεργία και φτώχεια, την κατάφορη εκμετάλλευση των ανθρώπων και των λαών, το διασυρμό και την έκπτωση των αξιών και των ιδανικών που ζούμε σήμερα; Ποιά πρότυπα, σταθερά και αξιόπιστα, θα προσελκύσουν και θα διδάξουν τα παιδιά μας να αγωνίζονται και να θυσιάζονται για το αγαθό και το δίκιο; Κι ως πότε, άραγε, τα παιδιά μας και οι λαοί της Ευρώπης θα αναγνωρίζουν και θα τιμούν το ηθικό και πανανθρώπινο αξιολογικό υπόβαθρο των επετείων σαν την 28η Οκτωβρίου τοθ 40, που τιμούμε και γιορτάζουμε εμείς σήμερα;

Σύσσωμος ο λαός μας εγραψε το έπος που θα μπορούσε να αποτελέσει την Εθνική Γιορτή της Ευρώπης. Παρά τα εθνικά του προβλήματα, ανέβηκε και τότε, οπως και πριν δυο μήνες με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες, στο πιο ψηλό βάθρο του Ολυμπιονίκη και δίδαξε νικητές και νικημένους εκείνα που ταιριάζουν στον άνθρωπο και εγγυώνται την ευγενή συναδέλφωση, τη δημιουργική συνύπαρξη, τη μεγαλόψυχη δικαιοσύνη και την ελπιδοφόρα περιχώρηση και αντίδοση χαράς και χαρισμάτων λαών και πολιτισμών. Χαιρόμαστε τη νίκη μας και τη χαρίζουμε με επίγνωση και ελπίδες στη νέα πατρίδα μας, την Ευρώπη.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940!
Ζήτω η Ελλάδα μας!
Ζήτω η Ενωμένη Ευρώπη!