Χριστούγεννα σε λίγες μέρες και όλοι θα γιορτάσουμε, καθένας με τον τρόπο του, τη μεγάλη αυτή γιορτή της Εκκλησίας μας. Κι αυτοί ακόμη που βρίσκονται σε οικονομικές δυσκολίες, σε προβλήματα υγείας και πένθους ή άλλες στενοχώριες θα βρουν, πιστεύω, το κουράγιο, αν όχι να γιορτάσουν, πάντως να ζωντανέψουν μνήμες και στιγμές με συγγενείς και φίλους από την πατρίδα ή τη Γερμανία. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα και χαρίσματα του ανθρώπου είναι και η φυσική πνευματική του ικανότητα να παίρνει τις όποιες αφορμές – εθνικές, θρησκευτικές, οικογενειακές, προσωπικές, συγκυριακές – και να τις μεταμορφώνει σε γιορτινά και χαρούμενα γεγονότα που συνιστούν την ίδια τη ζωή και την τροφοδοτούν με τα υγιή και απαραίτητα εκείνα στοιχεία χωρίς τα οποία γίνεται προβληματική και αυτή ακόμη η συνέχισή της. Γιαυτό και οι γιορτές δεν είναι ένας τύπος, μια συνήθεια ή ένα κοινωνικό κατεστημένο. Είναι άσκηση και προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί τον εαυτό και την παθολογική μοναξιά του, να συναντηθεί αγαπητικά με το συνάνθρωπο και να επιχειρήσει μαζί του το κατόρθωμα της πίστεως, της αγάπης, της ελπίδας και της ζωής. Είναι «καιρός», όπως λέμε στην Εκκλησία, δηλαδή θεοδώρητες ευκαιρίες, σανίδες και σωσίβια σωτηρίας, που μας έρχονται και μας προσφέρονται ακριβώς την ώρα που τις χρειαζόμαστε, που μπορεί επίσης να είναι η ώρα της απόγνωσης και της απελπισίας.Ο μοναχικός άνθρωπος, ο αποκομμένος, ο ακοινώνητος, ο ανέραστος, ο εγκλωβισμένος στις ιδέες και τα θεωρητικά και λογικά του μόνο πιστεύω είναι δυστυχής και πιθανώς επικίνδυνος για τον εαυτό του ή και τους άλλους. «Όποιος, θεωρίες τον ζαλίζουν, μοιάζει με βόδι, που δαιμόνιο πονηρό, μέσα σε αλώνι το γυρνά ξερό, ενώ λιβάδια γύρω πρασινίζουν» είχε πει ο μεγάλος ποιητής αυτής της χώρας, Γκαίτε.
΄Υστερα απ‘ αυτά μπορούμε, νομίζω, να καταλάβουμε γιατί η Εκκλησία γιορτάζει και μάλιστα συνεχώς, κάθε μέρα, όλο το χρόνο και καλεί τους πιστούς της να κάνουν το ίδιο, να μετατρέπουν δηλαδή σε γιορτή και χαρά Θεού την ίδια τη ζωή τους. Να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, τη γέννηση του Θεού αλλά και τη γέννηση του ανθρώπου, τη Μάνα, το Παιδί, τη συνέχιση της ζωής. Να θυμούνται τον Ηρώδη, όλους δηλαδή τους κινδύνους, φανερούς και αφανείς, κοντινούς και μακρινούς, πολιτισμένους και βάρβαρους, της επιστήμης ή του υπόκοσμου, που απειλούν και σήμερα το παιδί και τη ζωή σ ολόκληρο τον πλανήτη και όχι απλά την αξιοπρέπειά τους.
Να γιορτάζουν το Πάσχα, το θάνατο και την ανάσταση του Θεού και του ανθρώπου, το θάρρος και την ελπίδα, τον αγώνα και την προσπάθεια να νικηθούν και να αποκαλυφθούν οι πολύμορφες και πολυποίκιλες μεθοδεύσεις του κακού για να φανερωθεί το νόημα της αρετής και του δίκιου.Να γιορτάζουν τους Αγίους, για να βεβαιώνονται πως η νίκη είναι πάντα του Θεού και πως πριν και μαζί τους εκατομμύρια άλλοι μάρτυρες και συστρατιώτες συνθέτουν τον τίμιο και αναρίθμητο στρατό του Χριστού, τη στρατευόμενη και μαχόμενη Εκκλησία Του, την ανίκητη από εχθρούς και δαίμονες.
Μακάριοι όσοι καταφέρνουν να κρατούν αναμμένες τις λαμπάδες σ‘ όλα τα ιερά και μεγάλα γεγονότα της ανθρώπινης πορείας είτε αυτά δόθηκαν από το Θεό είτε ορίστηκαν από τον άνθρωπο για να σημαδεύουν τις υψηλές κορυφές των πνευματικών του κατακτήσεων.Όσοι δεν αφήνουν τις σκόνες της κάθε μικρόψυχης στιγμής και τη ντροπή του φθόνου και της μνησικακίας να καθορίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και τους σκοπούς της ζωής. Όσοι μπορούν να γίνονται Άγγελοι Κυρίου, όπως αυτοί των Χριστουγέννων, για να χαίρονται τη χαρά του Θεού και να τη μεταφέρουν να γίνεται χαρά και ευτυχία και των άλλων.
Ας γίνουν τα σπίτια μας τόποι ειρήνης και αγάπης, ζεστές φωλιές υποδοχής Κυρίου.
Ας γίνουν τα τραπέζια μας γιορτινά, φιλόξενα και χριστιανικά, ελληνικά και ορθόδοξα, όχι σπάταλα και προκλητικά, όχι θρησκόληπτα και υποβαθμισμένα αλλά αδελφικά και οικουμενικά με μια θέση αδειανή, που να θυμίζει στη σκέψη και στη συνείδησή μας τους πεινασμένους και τους αδικημένους όλου του κόσμου. Ας γίνουν οι γονείς παιδιά και τα παιδιά Αγγέλοι για να ξανάρθει στις καρδιές και στα σπίτια μας η γονική μακροθυμία και η παιδική αθωότητα. Ας θυμηθούμε ιστορίες και κάλαντα, χωριά και ξωκκλήσια, νηστείες και καμπάνες κι ας βρούμε όλοι μαζί το δρόμο του εκκλησιασμού, της εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας. Μπορεί ν‘ ακούγονται αυτά κάπως παρελθοντικά και ξεπερασμένα. Παραμένουν όμως δοκιμασμένα και αδιάψευστα την ώρα που οι προτάσεις της λεγόμενης μοντέρνας και σύγχρονης ζωής γέμισαν τον κόσμο με μάτια απλανή και μαραμένα πρόσωπα, με κουρασμένα και δυσκολόσερτα σώματα, με άδειες ψυχές και γκρεμισμένα όνειρα, με θρήνους και κατάρες, με φόβο και αγωνία, με κυνισμό και απανθρωπία, με φυλακές και φέρετρα.
Ελάτε όλοι, Έλληνες ορθόδοξοι αδελφοί, να γιορτάσουμε το Χριστό μας, τα Χριστού γεννα της Εκκλησίας, τη γιορτή του σπιτιού και της πατρίδας μας, τη γιορτή της οικογένειας και της αγάπης. Ακούστε τί μας λένε τα τροπάρια της ημέρας στην Εκκλησία: Προσκυνήσωμεν (να φιλήσουμε Αυτόν που πρέπει), αναμέλψωμεν (να τραγουδήσομε), αγαλλιασώμεθα (να νοιώσουμε ευτυχείς), ευφρανθώμεν (να φάμε και να πιούμε σε πνεύμα ενότητας και χαράς), πανηγυρίσωμεν (να μοιραστούμε τη χαρά μας και με τους άλλους), χορεύσωμεν (ποτέ κρυφά και μόνοι αλλά σαν χορός Αγγέλων στο στίβο και στο χορό της ζωής), εύρομεν την αλήθειαν (όλα δηλαδή τα παραπάνω τα κάνουμε και θα συνεχίσουμε να τα κάνουμε και να τα ζούμε γιατί βρήκαμε την αλήθεια, το νόημα της ζωής και ξέρουμε γιατί ζούμε και πώς να ζήσουμε).
Το ίδιο μας θυμίζουν και οι φωνές του λαϊκού μας πολιτισμού και των προγόνων μας μέσα από τα παιδικά κάλαντα: « Οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη!»
Ας τις ακούσομε κι ας χαρούμε κι εμείς εδώ στην ξενιτειά μας αφού εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι ουρανοί και η φύση, τα αγαπημένα και χαριτωμένα παιδιά του Θεού.
Καλά Χριστούγεννα και κάθε ευλογία παρά Κυρίου για το επερχόμενο έτος 2001.
